ଗାୟତ୍ରୀଵାଳା ପଣ୍ଡା

ଏତେ ଯତ୍ନରେ ଯେତିକି ଆମ୍ବ ଅମଳ ହୁଏ, ସେଥିରୁ ପୁଞ୍ଜେ ଅଧେ ଗଣା ହୋଇ ବଣ୍ଟାହୁଏ ସବୁ ବନ୍ଧୁ ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ଭିତରେ । ଆମ୍ବଗଛଟି ଘର ସାଙ୍ଗରେ ଏକାବେଳକେ ମିଶିଯାଇ ପରିବାରର ଲୋକଟିଏ ପରି ହୋଇଛି । ଖାଲି ତା’ର ନାଁ ଦିଆହୋଇ ନାହିଁ ।ଏତିକି ପ୍ରଭେଦ ।

ପଦାରେ ଗହଳି ଶୁଭିଲା । ପାଇକମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି, ପଛେ ପଛେ ଟୋକେଇ ଓ ବସ୍ତା ଧରି ମାଳେ ଲୋକ । ରମେଶ ମୁହୂର୍ତ୍ତକେ କର୍ମଚାରୀ ପାଲଟିଗଲା, ଠିଆହୋଇ ପଡ଼ି ପାଇକମାନଙ୍କ ସଲାମନେଲା । ବିନୁ ଆଗକୁ ଚମକିଗଲା, କହିଲା, “ ପଂଝାକୁ ପଂଝା ଧରି ଯେ ଲୋକେ ଲୁଚେଇ ଲୁଚେଇ ଚାଉଳ ନେଇ ପଲୋଉଥିଲେ ତଳଦେଶକୁ । ଉପରେ ଉପରେ ଲଙ୍କା ମରିଚ ହଳଦୀ ଧୂଆଁପତ୍ର ବିଛାହୋଇଛି, ତଳେ ଅଛି ଚାଉଳ । ଏ ଦେଶରୁ ନେଇ ସେ ଦେଶରେ ବେଭାର କରିବେ, ସେଠି ବି ଚଢ଼ା ଦରରେ ବିକିବେ, ଚାଉଳ ଗଣ୍ଡାଙ୍କ ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କ ରକ୍ତ ମାଉଁସ ଝୁଣିକରି ଖାଇବେ ।

ସେଇ ସାହେବ ଏଞ୍ଜେନରମାନେ ତ କହିଛନ୍ତି- ବନ୍ଧ କିଛି ହେବ ନାହିଁ । ଆମ ସରକାର ଥାଉଁ ଥାଉଁ କଂଗ୍ରେସ ସରକାର ଥାଉଁ ଥାଉଁ ବନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗିବ ? - କେଭେ ନୁହେଁ ।ବୁଢ଼ା ଦମ୍ଭଧରି ରହିଲା ।

ରାତି ଅଧରେ ଥରେ ଗାଇ ଗାଇ ଚାଲିଗଲି- “ ଗାଅ ସ୍ବାଧୀନ ଭାରତ, ସ୍ଵାଧୀନ ଭାରତ, ସ୍ଵାଧୀନ, ସ୍ଵାଧୀନ, ସ୍ଵାଧୀନରେ ।” ସକାଳୁ କି ଖୋଜାଖୋଜି, କି ଧରପଗଡ଼, କି ଧମକାଧମକି । ସେଇ ବିଧବା ପ୍ରତି ସନ୍ଦେହ – ହଁ ସେଇ ।

ଜାଣେ ମୁଁ, ଭଲରୂପେ ଜାଣେ, ମୋର ଚିହ୍ନା ପରିଚୟ, ଜଣାଶୁଣା ମହଲରେ ଏଭଳି କେହି ନାହିଁ, ଯିଏ ମତେ ଆଡ଼େଇ ଯିବାକୁ ବସେ ନାହିଁ; ଅଥଚ୍ ଥରେ ମୋ ହାବୁଡ଼ରେ ପଡ଼ିଗଲେ ମତେ ପାଇ କୋଟି କୋଟି ଡଲାର କି ରୁବଲ ପାଇଲା ପରି ‘ ଗୋଟିଯାକ ମୋର" ହୋଇଯାଏ ନାହିଁ ।

ଲଳିତା ପେଟି ମଧ୍ୟରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ରଖି ସତ୍ଵରେ
କଞ୍ଚିକି ପକାଇଦେଲା
ଯତନେ ସୁମନେ।୧।

ଆଉ ନିଷ୍ଠୁର ବଚନ କରିବୁ ଯେବେ ରଚନ
ନିଶ୍ଚୟେ ଜାଣ ମୋହର
ହତ୍ୟାକୁ ହେବୁ କାରିଣୀ। ୪।